Kinderen en emoties, emoties en kinderen. Of eigenlijk "kind". Hoe bijzonder is het wat zo'n klein manneke aan emoties kan losmaken. En niet alleen bij mij. Ja, ik ben tenslotte een vrouw die zo nu en dan een labiele dag kan hebben met een lijf vol gestresste hormonen, dus dan denk je; "logisch dat ik me zo laat raken door die kleine gup". Maar ook papa, die toch altijd de rust zelve is, wordt regelmatig ineens overvallen door een typisch geval van kokend bloed. Wat een uitdaging om daar dan niet in mee te gaan. Want wat we merken is dat hoe heftiger wij reageren op zijn gedrag, hoe heftiger zijn reactie daarop weer is. Het lijkt of we dan juist elkaars vuurtje opstoken en niet alleen ons bloed begint te koken maar dat van Rewat begint dan ook aardig te borrelen.
Dus nieuwe tactiek. Heel veel liefde en aandacht geven samen met veel positieve energie (dat is trouwens niet nieuw, dat deden we al zo veel mogelijk) en zo min mogelijk aandacht schenken aan het "uitdagen" oftewel de negatieve energie. Wel met stellige hand hem op de gang zetten voor het naar mijn hoofd gooien van een kleine neushoorn, maar de boze emotie die ik daar automatisch bij voel buiten de deur houden. En dat is nog niet zo makkelijk, want die lichamelijke sensaties overvallen me zo snel, dat het al gebeurd is voor ik met m'n ogen heb geknipperd. Dat geldt trouwens ook voor die neushoorn die voorbij vloog.
Oke, eerst even adem halen, hartslag en ademhaling rustig maken, gas iets lager zodat het kookpunt eraf gaat en dan de volgende stap bepalen.
En wat is er mooier dan 5 minuten later alweer samen te kunnen kroelen en die kleine handjes heel strak om je nek heen voelen of hij je nooit meer los wilt laten ;-)
Dat is nou leven !
Dikke kus van mama Corola
 |
| Kijk eens wat ik samen met mama heb gemaakt ! |
 |
| Papa heeft gewonnen !! |
