Vandaag de grote dag

Vanmorgen vroeg  om 7u met het vliegtuig naar Phitsanoluk. Wat een spannende dag. We weten eigenlijk niet hoe deze dag eruit zal zien en of we Rewat ook ophalen. De vlucht is maar 3 kwartier dus dat ging super snel.

Dhr Pramote is in Phitsanoluk geboren en heeft nog familie daar wonen. Hij belt zijn neef om ons van het hotel naar het pleeggezin te brengen. We stoppen eerst nog bij het ouderlijke huis van dhr Pramote  waar de broer van Dhr Pramote nu woont met zijn vrouw, zoon en schoondochter en 3 kids. Echt te schattig die kinderen. In leeftijd van 2,5 en vier en 7. Het huis is een soort garage waar de kinderen vrij kunnen rennen en spelen. Meer heb je toch eigenlijk niet nodig. Af en toe wat eten,  drinken en ruimte en tijd  om lekker te spelen.

Dan  gaan we verder op pad. Het is best nog een heel eind rijden en geen idee waar we heen gaan.

En oh ja, het regent al 2 dagen onafgebroken. Het lijkt wel of we in Nederland zijn. Het zou toch 36 graden zijn ?? We hebben het hartstikke koud !

Dan stoppen we bij een gebouw waar  5 of 6 mensen staan en ineens zie ik daartussen een klein manneke zitten met een grote,blauwe nike muts op. En ja hoor dat is Rewat.

Aaach hij kijkt zo zielig !! ;-((

Hij moet echt even de kat uit de boom kijken. Dhr Pramote leidt hem een beetje af door foto’s  met hem te gaan maken. En heel langzaam schuift hij wat dichter naar ons toe. Ik heb hem wat snoepjes gegeven en die vind hij wel erg lekker. Dan zit hij bij Sam en geven we hem de rugzak met kadootjes.

Ik heb zooooo met hem te doen. Wat zal er nu door dat koppie heen gaan ? Vreemde blanke mensen die raar praten. Hoeveel zal hij al weten van wat er gaat gebeuren ?? Het pakketje met fotoboekje en olifantje wat we hadden opgestuurd,  is in ieder geval goed ontvangen en de maatschappelijk werkster vraagt of de pleegouders het fotoboekje mogen houden. Tuuuuuurlijk !!

Dan gaan we naar het huis van de pleegouders wat op datzelfde terrein is. Ken je die huisjes die vaak bezocht worden in Spoorloos, zo’n klein stenen huisje waar 2 mensen voor zitten, geen weg of tuin maar gewoon gras en natuur wat zijn eigen weg gaat. Nou dat is dus het huis van de pleegouders. Ik zie ook ineens die hond van de foto. Aangezien het nog steeds regent springen we tussen de modder en plassen door naar de pleegouders toe. Daar vragen we via dhr Pramote van alles over zijn gewoonten. Slapen, eten, drinken. Zijn pleegmoeder vertelt dat Rewat heel lief is en erg makkelijk. Hij kan zelf eten en drinken en naar de wc. Ineens krijg ik het te kwaad. Ik heb zo te doen met die pleegmoeder. Hoe vreselijk moet het voor haar zijn om afscheid van Rewat te moeten nemen. Dhr Pramote probeert eroverheen te praten en me af te leiden maar ik kan niet meer stoppen met huilen. En ook nu ik dit zit te typen bungelen de tranen weer over mijn wangen.  We doen er goed aan, toch……….?? Ik vraag of ik even binnen mag kijken en foto’s mag maken. Dat lijkt met voor Rewat goed mocht hij daar in de toekomst naar vragen. Uiteindelijk heb ik alleen een foto van de kamer waar hij slaapt gemaakt omdat ik zo onder de indruk ben van het huis(je). Deze mensen hebben vanuit de goedheid en liefde uit hun hart voor Rewat gezorgd maar kunnen zich dat eigenlijk helemaal niet  permitteren.

Dhr Pramote stelt  voor om te gaan. Gaat Rewat ook al mee dan ?? Ja hoor, hij heeft zijn rugzak ingepakt en op zijn rug gebonden, klaar om te gaan. Ik probeer niet te huilen en ben er eigenlijk nog niet klaar voor om die lieve mensen achter te laten, maar goed, ik  probeer me goed te houden voor mijn zoon. Rewat neemt afscheid van zijn pleegmoeder en stapt heel makkelijk in de auto. Niks aan de hand. Hij zwaait uitbundig terwijl wij wegrijden en ik  …………ik hou het niet meer en laat de tranen stromen. En die kraan is niet meer dicht te krijgen want elke x als ik alleen al denk aan hoe moeilijk dit voor Rewat moet zijn en voor zijn pleegouders, word het weer nat op mijn wangen. Vooral op de momenten dat Rewat het ook moeilijk heeft, zoals bij het eten en slapen. Dan zegt hij steeds “nahm” oftewel “naar huis” .

En dan ’s avonds de grote uitdaging, slapen. Aaaaachot dat manneke is helemaal in paniek. Roept onafgebroken “nahm” , en is ontroostbaar. Uiteindelijk, na van alles geprobeerd te  hebben, hebben we dhr Pramote gevraagd of hij wil komen om met hem te praten om hem wat rustiger te krijgen.  Gelukkig lukt dat.  Uiteindelijk ben ik bij m in bed gaan liggen met mijn voet tegen zijn voetje aan en is hij in slaap gevallen. We dachten, die zal vast nog wel regelmatig wakker worden maar vanmorgen was het half 9 toen hij wakker werd !!

Vandaag weer een nieuwe spannende dag met elkaar.